نهج البلاغه به عنوان یک میراث حدیثی مکتوب اهمیت فراوانی در فرهنگ اسلامی دارد. یکی از مهم‌ترین ابزارها برای فهم یک حدیث، دانستن سبب صدور آن است به طوری که در برخی مواقع عدم اطلاع از سبب صدور، موجب فهم ناقص و حتی اشتباه از متن می‌شود و با توجه به صبغه غالب تاریخی نهج البلاغه، بررسی سبب صدور خطبه‌های این کتاب از اهمیت فراوانی پیدا می‌کند. به همین دلیل است که برخی از شارحان نهج البلاغه بدون توجه به سبب صدور خطبه‌های نهج البلاغه برداشتی از متن کرده‌اند که هیچ تناسبی با فضای صدور ندارد و به عبارت دیگر فهم ناقص از متن داشته‌اند و از سوی دیگر شارحانی دیگر به سبب صدور توجه کرده و به فهم و برداشت منطقی و مستدل دست یافته‌اند. در مقاله حاضر تلاش شده است تا ضمن اشاره به بحث سبب صدور و اهمیت آن نمونه‌هایی از شرح‌هایی که بدون توجه به سبب صدور شرح نادرستی ارائه داده‌اند و از سوی دیگر همان شرح‌ها به وسیله شروحی که به سبب صدور توجه کرده‌اند، نقد شوند.
ایزدی, مهدی, & امانلو, مسعود. (1394). توجه به سبب صدور به مثابه روشی برای نقد شروح نهج البلاغه. مطالعات قرآن و حدیث, 8(2), 69-96. doi: 10.30497/quran.2015.1624
MLA
مهدی ایزدی; مسعود امانلو. "توجه به سبب صدور به مثابه روشی برای نقد شروح نهج البلاغه". مطالعات قرآن و حدیث, 8, 2, 1394, 69-96. doi: 10.30497/quran.2015.1624
HARVARD
ایزدی, مهدی, امانلو, مسعود. (1394). 'توجه به سبب صدور به مثابه روشی برای نقد شروح نهج البلاغه', مطالعات قرآن و حدیث, 8(2), pp. 69-96. doi: 10.30497/quran.2015.1624
VANCOUVER
ایزدی, مهدی, امانلو, مسعود. توجه به سبب صدور به مثابه روشی برای نقد شروح نهج البلاغه. مطالعات قرآن و حدیث, 1394; 8(2): 69-96. doi: 10.30497/quran.2015.1624
)