امروزه، مطالعات علمی فراوانی روی شادی و نشاط به عنوان یکی از فرایندهای جسمی و روانی لازم و ضروری برای زندگی بشر انجام گرفته که بالتبع ضرورت شاد بودن و لزوم شوخی کردن را به عنوان یک عامل اصلی مورد توجه قرار می‌دهد. مسئلة اصلی این مقاله آنست که کنش شوخی کردن، از منظر دین امری پسندیده و توصیه شده است یا مردود و نهی شده؟ اگرچه شوخی به عنوان یک عمل در کتب فقهی به شکل پراکنده و بیشتر ناظر به عوارض آن در مقولات دیگر مورد بحث قرار گرفته، اما کمتر خود به عنوان موضوع بحث مورد توجه بوده است. این غفلت، زمانی بیشتر خودنمایی می کند، که مراجعه به روایات، ما را با تعارض اولیه و ظاهری ادله مواجه می کند. این مقاله، بر آنست که با رویکردی نظام‌مند و جامع‌نگری با مراجعه به روایات «مزاح»، موضع اسلام را نسبت به شوخی کردن مشخص کرده و الگوی نظری شوخی کردن را ترسیم نماید. در مقام‌جمع‌بندی، این مقاله، ضمن ترسیم الگوی مذکور، منشأ و کارکردهای مثبت شوخی کردن، مصادیق شوخی گناه‌آلود و زیاده و کژکارکردهای آن دو را مورد بحث قرار داده است.
نصراللهی, محمد صادق, قانع, احمد علی, & جهانگیر فیض آبادی, احمد. (1395). تحلیل انتقادی روایات به ظاهر متعارض در باب «مزاح». مطالعات قرآن و حدیث, 9(2), 67-95. doi: 10.30497/quran.2016.1828
MLA
محمد صادق نصراللهی; احمد علی قانع; احمد جهانگیر فیض آبادی. "تحلیل انتقادی روایات به ظاهر متعارض در باب «مزاح»". مطالعات قرآن و حدیث, 9, 2, 1395, 67-95. doi: 10.30497/quran.2016.1828
HARVARD
نصراللهی, محمد صادق, قانع, احمد علی, جهانگیر فیض آبادی, احمد. (1395). 'تحلیل انتقادی روایات به ظاهر متعارض در باب «مزاح»', مطالعات قرآن و حدیث, 9(2), pp. 67-95. doi: 10.30497/quran.2016.1828
VANCOUVER
نصراللهی, محمد صادق, قانع, احمد علی, جهانگیر فیض آبادی, احمد. تحلیل انتقادی روایات به ظاهر متعارض در باب «مزاح». مطالعات قرآن و حدیث, 1395; 9(2): 67-95. doi: 10.30497/quran.2016.1828
)