ذکر، دعا و عبادت از جنبه‌های مهم انس با قرآن هستند که هر سه جنبة تربیتی داشته و در تمامی ابعاد تربیت انسان به خصوص در تربیت اخلاقی وی تأثیر بسزایی دارند. در این مقاله به منظور بررسی موضوع پژوهش از رویکرد درون دینی استفاده شده است، یعنی موضوعات قرآنی و احادیث ائمه اطهار(ع) را با روش تحلیلی و استنادی، به فعالیت‌های تربیتی مرتبط کرده، سپس با تبیین مفهوم تربیت اخلاقی، انس با قرآن را همانند روشی در تربیت اخلاقی مطرح نموده و به بررسی این مقوله پرداخته شده است. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر این مطلب است که تنها خداوند به تمامی راه‌های فلاح و رستگاری انسان عالم است و از آنجا که از طریق وحی با انسان سخن می‌گوید، مهمترین راه شناسایی عوامل سعادت و هدایت انسان، انس با قرآن و شنیدن کلام وحی است. در دیدگاه اسلامی برقراری ارتباط با خدا و حفظ آن، هدف غایی در تربیت اسلامی است، لذا همه فعالیت‌های انسانی، مثل کارهای روزانه، به عنوان ذکر و عبادت جهت رسیدن به قرب الهی تلقی شده و اُنس با قرآن به عنوان مهمترین راه کار آن معرفی شده است. از آثار انس با قرآن می‌توان به ایجاد اُنس یعنی نمایان شدن اثر جمال حق بر بنده، پرورش عقل، ایمان و روح عبودیت، بندگی خدا، شرافت نفس و چیره شدن بر بی میلی فرد به عبادت و بیدار شدن فطرت خداجوی انسان اشاره کرد. در این میان انسان‌ها در برخورد با ذکر، به سه دسته تقسیم می‌شوند؛ مؤمنین، منافقین و کافرین که در متن مقاله به بررسی بیشتر آن پرداخته شده است
فاضلی دهکردی, مهدی, & رضوان خواه, سلمان. (1389). بررسی ذکر و یاد خدا به عنوان یکی از شاخصه‌های انس با قرآن و تأثیر آن در تربیت اخلاقی. مطالعات قرآن و حدیث, 4(1), 129-157. doi: 10.30497/quran.2011.990
MLA
مهدی فاضلی دهکردی; سلمان رضوان خواه. "بررسی ذکر و یاد خدا به عنوان یکی از شاخصه‌های انس با قرآن و تأثیر آن در تربیت اخلاقی". مطالعات قرآن و حدیث, 4, 1, 1389, 129-157. doi: 10.30497/quran.2011.990
HARVARD
فاضلی دهکردی, مهدی, رضوان خواه, سلمان. (1389). 'بررسی ذکر و یاد خدا به عنوان یکی از شاخصه‌های انس با قرآن و تأثیر آن در تربیت اخلاقی', مطالعات قرآن و حدیث, 4(1), pp. 129-157. doi: 10.30497/quran.2011.990
VANCOUVER
فاضلی دهکردی, مهدی, رضوان خواه, سلمان. بررسی ذکر و یاد خدا به عنوان یکی از شاخصه‌های انس با قرآن و تأثیر آن در تربیت اخلاقی. مطالعات قرآن و حدیث, 1389; 4(1): 129-157. doi: 10.30497/quran.2011.990
)